Persian Quran | قرآن را بخوانید

Chapter 15 (Sura 15)
1; الر، این آیات کتاب، و قرآن مبین است.
2; کافران (هنگامی که آثار شوم اعمال خود را ببینند،) چه بسا آرزو می‌کنند که ای کاش مسلمان بودند!
3; بگذار آنها بخورند، و بهره گیرند، و آرزوها آنان را غافل سازد؛ ولی بزودی خواهند فهمید!
4; ما اهل هیچ شهر و دیاری را هلاک نکردیم مگر اینکه اجل معیّن (و زمان تغییر ناپذیری) داشتند!
5; هیچ گروهی از اجل خود پیشی نمی‌گیرد؛ و از آن عقب نخواهد افتاد!
6; و گفتند: «ای کسی که «ذکر» [= قرآن‌] بر او نازل شده، مسلماً تو دیوانه‌ای!
7; اگر راست می‌گویی، چرا فرشتگان را نزد ما نمی‌زوری؟!»
8; (امّا اینها باید بدانند) ما فرشتگان را، جز بحق، نازل نمی‌کنیم،؛و هرگاه نازل شوند، دیگر به اینها مهلت داده نمی‌شود (؛و در صورت انکار، به عذاب الهی نابود می‌گردند)!
9; ما قرآن را نازل کردیم؛ و ما بطور قطع نگهدار آنیم!
10; ما پیش از تو (نیز) پیامبرانی در میان امّتهای نخستین فرستادیم.
11; هیچ پیامبری به سراغ آنها نمی‌آمد مگر اینکه او را مسخره می‌کردند.
12; ما اینچنین (و از هر طریق ممکن) قرآن را به درون دلهای مجرمان راه می‌دهیم!
13; (اما با این حال،) آنها به آن ایمان نمی‌آورند؛ روش اقوام پیشین نیز چنین بود!
14; و اگر دری از آسمان به روی آنان بگشاییم، و آنها پیوسته در آن بالا روند…
15; باز می‌گویند: «ما را چشم‌بندی کرده‌اند؛ بلکه ما (سر تا پا) سحر شده‌ایم!»
16; ما در آسمان برجهایی قرار دادیم؛ و آن را برای بینندگان آراستیم.
17; و آن را از هر شیطان رانده شده‌ای حفظ کردیم؛
18; مگر آن کس که استراق سمع کند (و دزدانه گوش فرا دهد) که «شهاب مبین» او را تعقیب می‌کند (و می‌راند)
19; و زمین را گستردیم؛ و در آن کوه‌های ثابتی افکندیم؛ و از هر گیاه موزون، در آن رویاندیم؛
20; و برای شما انواع وسایل زندگی در آن قرار دادیم؛ همچنین برای کسانی که شما نمی‌توانید به آنها روزی دهید!
21; و خزائن همه چیز، تنها نزد ماست؛ ولی ما جز به اندازه معیّن آن را نازل نمی‌کنیم!
22; ما بادها را برای بارور ساختن (ابرها و گیاهان) فرستادیم؛ و از آسمان آبی نازل کردیم، و شما را با آن سیراب ساختیم؛ در حالی که شما توانایی حفظ و نگهداری آن را نداشتید!
23; ماییم که زنده می‌کنیم و می‌میرانیم؛ و ماییم وارث (همه جهان)!
24; ما، هم پیشینیان شما را دانستیم؛ و هم متأخّران را!
25; پروردگار تو، قطعاً آنها را (در قیامت) جمع و محشور می‌کند؛ چرا که او حکیم و داناست!
26; ما انسان را از گِل خشکیده‌ای (همچون سفال) که از گِل بد بوی (تیره رنگی) گرفته شده بود آفریدیم!
27; و جن را پیش از آن، از آتش گرم و سوزان خلق کردیم!
28; و (به خاطر بیاور) هنگامی که پروردگارت به فرشتگان گفت: «من بشری را از گل خشکیده‌ای که از گل بدبویی گرفته شده، می‌آفرینم.
29; هنگامی که کار آن را به پایان رساندم، و در او از روح خود (یک روح شایسته و بزرگ) دمیدم، همگی برای او سجده کنید!»
30; همه فرشتگان، بی استثنا، سجده کردند…
31; جز ابلیس، که ابا کرد از اینکه با سجده‌کنندگان باشد.
32; (خداوند) فرمود: «ای ابلیس! چرا با سجده‌کنندگان نیستی؟!»
33; گفت: «من هرگز برای بشری که او را از گل خشکیده‌ای که از گل بدبویی گرفته شده است آفریده‌ای، سجده نخواهم کرد!»
34; فرمود: «از صف آنها [= فرشتگان‌] بیرون رو، که رانده‌شده‌ای (از درگاه ما!).
35; و لعنت (و دوری از رحمت حق) تا روز قیامت بر تو خواهد بود!»
36; گفت: «پروردگارا! مرا تا روز رستاخیز مهلت ده (و زنده بگذار!)»
37; فرمود: «تو از مهلت یافتگانی!
38; (امّا نه تا روز رستاخیز، بلکه) تا روز وقت معیّنی.»
39; گفت: «پروردگارا! چون مرا گمراه ساختی، من (نعمتهای مادّی را) در زمین در نظر آنها زینت می‌دهم، و همگی را گمراه خواهم ساخت،
40; مگر بندگان مخلصت را.»
41; فرمود: «این راه مستقیمی است که بر عهده من است (و سنّت همیشگیم)…
42; که بر بندگانم تسلّط نخواهی یافت؛ مگر گمراهانی که از تو پیروی می‌کنند؛
43; و دوزخ، میعادگاه همه آنهاست!
44; هفت در دارد؛ و برای هر دری، گروه معیّنی از آنها تقسیم شده‌اند!
45; به یقین، پرهیزگاران در باغها(ی سرسبز بهشت) و در کنار چشمه‌ها هستند.
46; (فرشتگان به آنها می‌گویند:) داخل این باغها شوید با سلامت و امنیّت!
47; هر گونه غلِّ [= حسد و کینه و دشمنی‌] را از سینه آنها برمی‌کنیم (و روحشان را پاک می‌سازیم)؛ در حالی که همه برابرند، و بر تختها روبه‌روی یکدیگر قرار دارند.
48; هیچ خستگی و تعبی در آنجا به آنها نمی‌رسد، و هیچ گاه از آن اخراج نمی‌گردند!
49; بندگانم را آگاه کن که من بخشنده مهربانم!
50; و (اینکه) عذاب و کیفر من، همان عذاب دردناک است!
51; و به آنها از مهمانهای ابراهیم خبر ده!
52; هنگامی که بر او وارد شدند و سلام کردند؛ (ابراهیم) گفت: «ما از شما بیمناکیم!»
53; گفتند: «نترس، ما تو را به پسری دانا بشارت می‌دهیم!»
54; گفت: «آیا به من (چنین) بشارت می‌دهید با اینکه پیر شده‌ام؟! به چه چیز بشارت می‌دهید؟!»
55; گفتند: «تو را به حق بشارت دادیم؛ از مأیوسان مباش!»
56; گفت: «جز گمراهان، چه کسی از رحمت پروردگارش مأیوس می‌شود؟!»
57; (سپس) گفت: «مأموریت شما چیست ای فرستادگان خدا؟»
58; گفتند: «ما به سوی قومی گنهکار مأموریت یافته‌ایم (تا آنها را هلاک کنیم)!
59; مگر خاندان لوط، که همگی آنها را نجات خواهیم داد…
60; بجز همسرش، که مقدّر داشتیم از بازماندگان (در شهر، و هلاک‌شوندگان) باشد!»
61; هنگامی که فرستادگان (خدا) به سراغ خاندان لوط آمدند…
62; (لوط) گفت: «شما گروه ناشناسی هستید!»
63; گفتند: «ما همان چیزی را برای تو آورده‌ایم که آنها [= کافران‌] در آن تردید داشتند (آری،) ما مأمور عذابیم)!
64; ما واقعیّت مسلّمی را برای تو آورده‌ایم؛ و راست می‌گوییم!
65; پس، خانواده‌ات را در اواخر شب با خود بردار، و از اینجا ببر؛ و خودت به دنبال آنها حرکت کن؛ و کسی از شما به پشت سر خویش ننگرد؛ مأمور هستید بروید!»
66; و ما به لوط این موضوع را وحی فرستادیم که صبحگاهان، همه آنها ریشه‌کن خواهند شد.
67; (از سوی دیگر،) اهل شهر (از ورود میهمانان با خبر شدند، و بطرف خانه لوط) آمدند در حالی که شادمان بودند.
68; (لوط) گفت: «اینها میهمانان منند؛ آبروی مرا نریزید!
69; و از خدا بترسید، و مرا شرمنده نسازید!»
70; گفتند: «مگر ما تو را از جهانیان نهی نکردیم (و نگفتیم کسی را به میهمانی نپذیر؟!»
71; گفت: «دختران من حاضرند، اگر می‌خواهید کار صحیحی انجام دهید (با آنها ازدواج کنید، و از گناه و آلودگی بپرهیزید!)»
72; به جان تو سوگند، اینها در مستی خود سرگردانند (و عقل و شعور خود را از دست داده‌اند)!
73; سرانجام، هنگام طلوع آفتاب، صیحه (مرگبار -بصورت صاعقه یا زمین‌لرزه-) آنها را فراگرفت!
74; سپس (شهر و آبادی آنها را زیر و رو کردیم؛) بالای آن را پایین قرار دادیم؛ و بارانی از سنگ بر آنها فرو ریختیم!
75; در این (سرگذشت عبرت‌انگیز)، نشانه‌هایی است برای هوشیاران!
76; و ویرانه‌های سرزمین آنها، بر سر راه (کاروانها)، همواره ثابت و برقرار است؛
77; در این، نشانه‌ای است برای مؤمنان!
78; «اصحاب الأیکه» [= صاحبان سرزمینهای پردرخت = قوم شعیب‌] مسلماً قوم ستمگری بودند!
79; ما از آنها انتقام گرفتیم؛ و (شهرهای ویران شده) این دو [= قوم لوط و اصحاب الأیکه‌] بر سر راه (شما در سفرهای شام)، آشکار است!
80; و «اصحاب حجر» [= قوم ثمود] پیامبران را تکذیب کردند!
81; ما آیات خود را به آنان دادیم؛ ولی آنها از آن روی گرداندند!
82; آنها خانه‌های امن در دل کوه‌ها می‌تراشیدند.
83; امّا سرانجام صیحه (مرگبار)، صبحگاهان آنان را فرا گرفت؛
84; و آنچه را به دست آورده بودند، آنها را از عذاب الهی نجات نداد!
85; ما آسمانها و زمین و آنچه را میان آن دو است، جز بحق نیافریدیم؛ و ساعت موعود [= قیامت‌] قطعاً فرا خواهد رسید (و جزای هر کس به او می‌رسد)! پس، از آنها به طرز شایسته‌ای صرف‌نظر کن (و آنها را بر نادانیهایشان ملامت ننما)!
86; به یقین، پروردگار تو، آفریننده آگاه است!
87; ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم!
88; (بنابر این،) هرگز چشم خود را به نعمتهای (مادّی)، که به گروه‌هایی از آنها [= کفّار] دادیم، میفکن! و بخاطر آنچه آنها دارند، غمگین مباش! و بال (عطوفت) خود را برای مؤمنین فرود آر!
89; و بگو: «من انذارکننده آشکارم!»
90; (ما بر آنها عذابی می‌فرستیم) همان گونه که بر تجزیه‌گران (آیات الهی) فرستادیم!
91; همانها که قرآن را تقسیم کردند (؛آنچه را به سودشان بود پذیرفتند، و آنچه را بر خلاف هوسهایشان بود رها نمودند)!
92; به پروردگارت سوگند، (در قیامت) از همه آنها سؤال خواهیم کرد…
93; از آنچه عمل می‌کردند!
94; آنچه را مأموریت داری، آشکارا بیان کن! و از مشرکان روی گردان (و به آنها اعتنا نکن)!
95; ما شرّ استهزاکنندگان را از تو دفع خواهیم کرد؛
96; همانها که معبود دیگری با خدا قرار دادند؛ امّا بزودی می‌فهمند!
97; ما می‌دانیم سینه‌ات از آنچه آنها می‌گویند تنگ می‌شود (و تو را سخت ناراحت می‌کنند).
98; (برای دفع ناراحتی آنان) پروردگارت را تسبیح و حمد گو! و از سجده‌کنندگان باش!
99; و پروردگارت را عبادت کن تا یقین [= مرگ‌] تو فرا رسد!